Liberia strikes back.

Tak się złożyło, że zostałam zesłana do Liberii na 5 tygodni. Służbowo. Właściwie mnie to cieszy: od 3 lat jeżdżę tu i oglądam tylko lotnisko. I nic praktycznie nie wiem o tym kraju, o ludziach, o kulturze, jak żyją, jak spędzają czas wolny, co lubią, a czego nie. Tym razem będę w końcu mogła Liberii doświadczyć. No i oczywiście postaram się wrażenia i doświadczenia zapisywać. Niestety mój aparat ostatnio umarł zupełnie na śmierć, więc focić mogę tylko telefonem. Ale robię, co mogę!

W Liberii wojna domowa, bardzo krwawa i okrutna zakończyła się w 2003 roku. Kraj ciągle jest zdewastowany, brak infrastruktury w każdej praktycznie dziedzinie. Ludzie, ci, którzy nie zdołali uciec, są również "zdewastowani". Brakuje im podstawowej edukacji. Ich mentalność kształtowała wojna. Pojęcie moralności i etyki jest zupełnie inne, niż u mnie. Byle co, z byle powodu, może doprowadzić do agresji.  Np. bardzo często zdarzają się tu wypadki motocyklowe, w których motocyklista potrącony zostaje przez samochód. Motocykliści jeżdżą slalomem, bez kasków i ochraniaczy. Nie patrzą w lusterka. Stanowią zagrożenie na drodze, bo nikt nie wymaga od nich, ani też w żaden sposób nie sprawdza jakichkolwiek umiejętności. W nocy nie włączają świateł. W tych okolicznościach o tragedię nie jest trudno. Jednak gdy do niej dojdzie, to kierowca i pasażerowie samochodu natychmiast są atakowani przez okoliczną ludność. Rzucane są kamienie, koktajle Mołotowa. Niejeden samochód został w ten sposób spalony, zwykle policja i wojsko musi interweniować i używać broni palnej, żeby rozgonić atakujących. Tuż przed moim przyjazdem spalono autobus. W momencie podpalania 72 osoby były na pokładzie. Na szczęście nikt nie zginął, ale motocykliści dostali zakaz poruszania się po głównych ulicach miast...

W takim kraju przyszło mi mieszkać. W luksusowym hotelu na plaży. Gdzie nie widać biedy. Ani  innych problemów Liberii. Jednak nawet tu różnice między Liberią a Ghaną są widoczne. Np. na realizację zamówienia w hotelowej restauracji czeka się godzinę lub więcej. Jedzenie jest jadalne, i to tyle można o nim powiedzieć. W pokoju mam karaluszki. Malutkie takie.

Ale ocean jest piękny! ;)

Tak wygląda moje miejsce pracy. Na lotnisku pełno jest jeszcze sprzętu ONZ-etowego. Rozpadające się baraki. Na wpół zburzone budynki. Terminale z dykty, zrobione na szybko, tymczasowo. Mało miejsca.

Tak Liberia wygląda z lotu ptaka. Piękne wybrzeże, plaże ze złotym piaskiem ciągnące się kilometrami... Lasy deszczowe wszędzie, bardzo zielone, z małymi wioskami na wypalonych polankach. 40% deszczowych lasów Afryki Zachodniej znajduje się właśnie w Liberii. 

 No i mój hotel, hotelowa plaża... luksus, na który większość ludności nie może sobie pozwolić.

Piękna plaża przy hotelu. Ale lepiej nie wychodzić poza budki strażników, bo można zostać obrabowanym...

No i ocean. W którym nie można pływać, prądy są tak silne, że wielu ludzi się już utopiło... A fale są tak wielkie, że zwalają z nóg! Jest tu jednak paru amatorów surfingu, których cieszy ta sytuacja. ;)

Ponieważ nie wyszłam jeszcze tak naprawdę za bramy hotelu, to nie bardzo mogę napisać nic więcej. Dzisiaj wieczór w mieście. Nie mogę się doczekać!